เจ้าดอกไม้ บานงอกงามเรียงราย โปรดบอกกับฉัน แค่ซักคำ ต้องการแค่นั้น
เหตุใดเหล่าผู้คน เข่นฆ่ากันไม่มีเหตุผล เฝ้าทำร้ายทุกคน เพื่อนพ้อง
เจ้าดอกไม้ บานงอกงามสง่า อยู่ที่ตรงนั้น ภาพใดที่เธอมองเห็น
เหตุใดเหล่าผู้คน ไม่อาจยอมและฟังเหตุผล ให้อภัยทุกคน รอบกาย
เมื่อลมฝนแผ่วลงหายไปเมื่อใด ฤดูร้อนสีครามมาเยือน ธรรมชาติสร้างมันให้เป็นไป
ตรงหน้าฉันนั้นยังมีเธอ ยืนสั่นกลัวแม้เพียงบางเบา ด้วยความเงียบงัน อยู่ลำพัง
อา เพื่อนฉัน เมื่อถึงวันแห้งเหี่ยว อารมณ์อย่างไร เรื่องใดที่เธอเฝ้าคิด
จะบอกรักที่มีเช่นไร ด้วยก้านใบที่ดูเงียบเหงา ไม่อาจจะพูดไปได้อย่างคิด
อา...
ดวงอาทิตย์หน้าร้อนสีทองสาดส่อง ลมพายุฝนเริ่มสงบ ธรรมชาติสร้างมันอยู่ด้วยกัน
จะขับขานร้องเพลงเพื่อเธอ ที่ไม่มีแม้ชื่อตัวเอง พิสูจน์ว่าเธอมีตัวตน เรื่อยมา
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น