วันศุกร์ที่ 13 มิถุนายน พ.ศ. 2557

Secret Base



  จะจดจำไว้ทุกๆครั้งช่วงเวลาที่เรามีฝันและวันดีๆชั้นไม่มีวันลืม

และฝากความหวังว่าเราจะคืนมาพบไม่ว่ามันจะนานแค่ไหน

จะลึกลงในใจ...ในหน้าร้อนวันวาน

ความบังเอิญบนทางเดิมๆที่ชั้นได้เดินผ่าน

ผ่านมาเจอเธอชวนกลับบ้านด้วยกันหน่อย

คิดๆแล้วใจมันก้อเริ่มสั่นๆและหวั่นใจทุกครั้ง

ภายในใจมันคงอึดอัดเหลือจะเอ่อ

บดบังความจิงด้วยกระเป๋าใบหนึ่ง

ความในใจยินดี  ความปลื้มเปรมปรีดิ์  ซ่อนอยู่ตรงภายใน

อา...ฟ้าประกายด้วยสีสัน  ดอกไม้ผลิบานเมื่อครั้งนั้น  ทำให้ใจเรารวดร้าว

อา...ลมจะพาความหงอยเหงาไปกับกาลเวลา

รอยยิ้มและความสุข  วันที่เคยสนุก  ทุกเรื่องราวมากมายที่เราผ่านมันด้วยกันมา

ซ่อนไว้ภายใน  ในโลกนี้รู้อยู่แค่สองคน...

           จะจดจำไว้ทุกๆครั้งช่วงเวลาที่เรามีฝันและวันดีๆชั้นไม่มีวันลืม

และฝากความหวังว่าเราจะคืนมาพบไม่ว่ามันจะนานแค่ไหน

อยากเอ๋ยคำนั้นทุกครั้งที่ได้รู้ว่า  วันวานที่เรามีชั้นดีใจจริงๆที่ได้มาเจอเธอ

เก็บมันเอาไว้ลืมความโศกเศร้า  เมื่อถึงวันที่ต้องจากลากัน

จะลึกลงในใจ...จะไม่มีวันลืม

           อา...คงไม่นานเท่านั้น  เวลาที่เรามีกันในวันหยุดยาวหน้าร้อน

           อา...ตะวันและดวงจันทราค่อยๆจะจากเราไป

คว่ามทุกข์เศร้าความโศก  ความเข้าใจความเจ็บ  และเรื่องราวมากมายที่เราผ่านมันด้วยกันมา

ซ่อนไว้ภายใน  ในโลกที่มีอยู่แต่พวกเรา

            อยากเอ๋ยคำนั้นทุกครั้งที่ได้รู้ว่า  วันวานที่เรามีชั้นดีใจจริงๆที่ได้มาเจอเธอ

เก็บมันเอาไว้ลืมความโศกเศร้า  เมื่อถึงวันที่ต้องจากลากัน

รอยยิ้มครั้งเยาว์วัย  จะไม่มีวันลืม

             แม้...ว่าเราต้องจาก  

    
             บอก...ลาตอนนี้  
  
             เขียน...ข้อความความรู้สึก

พูดบอกเธอให้ได้รู้ขออย่างเดียวเท่านั้น  ก้อคือเรื่องราวของชั้นให้เธออย่าลืมมันได้ไหม

รวบรวมทุกอย่างในโลกที่มีอยู่แต่สองเรา...

          จะผ่านไปแล้วใช่ไหมหน้าร้อนที่เราเคยเดินเคียงกัน  แสงตะวันดวงดาวสีสันยังคงประกาย

จะจดจำไว้ว่าเคยมีธารสายน้ำที่ไหลรินมาจากตาคู่นั้น

          จะจดจำไว้ทุกๆครั้ง  ภาพวันคืนและเดือนปีและเวลานาทีที่ชั้นยังมีเธอ

เก็บความทรงจำเรื่องราวความฝัน  ไม่มีวันจากลาเราไป...

          จะจดจำไว้ทุกๆครั้งช่วงเวลาที่เรามีฝันและวันดีๆชั้นไม่มีวันลืม

และฝากความหวังว่าเราจะคืนมาพบไม่ว่ามันจะนานแค่ไหน

          อยากเอ๋ยคำนั้นทุกครั้งที่ได้รู้ว่า  วันวานที่เรามีชั้นดีใจจริงๆที่ได้มาเจอเธอ

เก็บมันเอาไว้ลืมความโศกเศร้า  เมื่อพวกเราต้องจากลากัน

รอยยิ้มครั้งเยาว์วัย...  ในหน้าร้อนวันวาน...

จะลึกลงในใจ  จะไม่มีวันลืม...                                                                                                         


Souzou Forest



อีกครั้งที่สายลมร้อนยังพัดผ่าน
ฉันจึงเปิดบานหน้าต่างออกมารับ
แล้วก็ได้ยินเสียงขับขานไพเราะแว่วมาจากที่ไกล
ปล่อยทิ้งหนังสือที่ฉันกำลังอ่าน
แล้วหันมาคุยกับเจ้านกที่บินหลงมา
พร้อมทั้งอำลาช่วงบ่ายของวันนี้ไปดังเช่นเคย

โลกนี้นั้นช่างเต็มไปด้วยเรื่องราว
และเป็นฉันเองที่หยุดอยู่ตรงนี้
ไม่เคยจะมีผู้ใดทำความเข้าใจว่าข้างในฉันแค่เหงา

หลบหนีเรื่องร้ายและเข้ามาในป่า ซ่อนตัวอยู่ในบ้านหลังน้อยที่ห่างไกลจากผู้คน
ฉันเลยต้องทนมีชีวิตที่เงียบเหงาเมื่อไม่มีผู้มาเยือน

อย่า สบ สายตาใคร ฉันเฝ้ารำพันอยู่ตรงนี้
แค่เพียงยอมทนสักหน่อย ก็ไม่เหงาเท่าไหร่
อยู่กับสิ่งของ มากมายก็ไม่เลวร้ายหรอกนะ
หากอยากรู้เรื่องราวก็หาเอาจากหนังสือที่เก็บไว้
หากอยากจะออกไปมองโลกที่แสนกว้างใหญ่
จะมีใครทำอะไรฉันรึเปล่านะ?

ความกังวลยิ่งก่อตัวขึ้นมา
ก็อยากจะหาเหตุผลที่ตัวฉันยังอยู่
แต่แล้วก็รู้สึกได้
นี่คือชีวิตฉันนี่นา

เน่ เน่ โลกอันแสนกว้างไกล
แม้ว่าตัวฉันจะทำได้เพียงแค่เฝ้าจินตนาการ
ฉันยังเฝ้ารออยู่
จนกว่าจะมีใครสักคนเข้ามาเยือน

ฝันถึงโลกที่ฉันไม่เคยเจอ
แล้วมองเหม่อ ออกไปไกลกว่าที่คิด
และในทันใดก็ได้ยินเสียงใครพร่ำบ่นอยู่ไม่ไกล
ตกใจเสียจนเผลอทำถ้วยชาหล่น
ด้วยในความจริงไม่เคยเจอผู้ใด
ฉันจะทำยังไงเมื่ออีกฝั่งของประตูนั้นมีผู้มาเยือน

อย่า สบ สายตาใคร เพราะคนที่ถูกมองจะดับสูญ
พ่อแม่ของฉันพร่ำสอนให้ฟังเรื่อยมา
และบอกฉันจงจำไว้ว่ามีพลังอยู่เช่นนั้น
เรื่องราวเล่าขานไป ฉันเป็นเหมือนปีศาจในตำนาน
ก็ไม่แปลกใจที่ใครจะพากันนึกหวั่น
ก็เข้าใจแต่ไม่อยากจะยอมรับ

ก๊อก ก๊อก ก๊อก เขากำลังเคาะประตู
ผู้มาเยือนคนเดียวที่หลงเข้ามา
บอกตามตรง พูดว่าตกใจ
คงยังไม่พอช่วยบรรยาย

เน่ เน่ โลกที่ฉันเคยเฝ้ารอ
ที่ตัวของฉันพร่ำขอแค่เพียงให้ได้จินตนาการ
แท้จริงแล้วเข้ามา
เปิดประตูสู่โลกของฉันอย่างง่ายดาย

ร่างที่สั่นสะท้านด้วยนึกกลัว ไม่ยอมลืมตา
เรื่องเล่าขาน ไม่ได้ยินมาบ้างรึไง
"ถ้าฉันเผลอสบตา มันอาจทำร้ายเธอก็ได้"
ฉันว่าไป แต่เธอก็แค่ยิ้ม
"บางทีนะ ก็นึกกลัวว่าในสักวัน ร่างกายผมมีอันต้องดับสูญไป
งั้นเธอคิดว่าดีกว่ามั้ย ถ้าหากวันนี้ผมชวนเธอหนีไปด้วยกัน?"

เสียงสะท้อนก้องอยู่ในหัวใจ
เป็นเธอนั่นเองที่ฉุดฉันไปพบความจริง
ให้ดนตรีลั่นดังกังวาน
เปลี่ยนแปลงโลกนี้ที่มืดหม่น

รู้ไหม ฉันอยากขอบคุณเหลือเกิน
ที่เข้ามาสอนให้รู้ถึงความหมายและคุณค่าของฉัน
แม้คงต้องมีวัน ที่เดินหลง
แต่ก็รู้มีเธอที่เฝ้ารอ

อีกครั้งที่สายลมร้อนนั้นพัดพา
ให้เสื้อคลุมที่ใส่มา สะบัดพริ้ว
ฉันได้แต่ปล่อยชายเสื้อให้พัดปลิวอิสระอย่างเช่นเคย


Guity crown



เจ้าดอกไม้ บานงอกงามเรียงราย โปรดบอกกับฉัน แค่ซักคำ ต้องการแค่นั้น
เหตุใดเหล่าผู้คน เข่นฆ่ากันไม่มีเหตุผล เฝ้าทำร้ายทุกคน เพื่อนพ้อง
เจ้าดอกไม้ บานงอกงามสง่า อยู่ที่ตรงนั้น ภาพใดที่เธอมองเห็น
เหตุใดเหล่าผู้คน ไม่อาจยอมและฟังเหตุผล ให้อภัยทุกคน รอบกาย

เมื่อลมฝนแผ่วลงหายไปเมื่อใด ฤดูร้อนสีครามมาเยือน ธรรมชาติสร้างมันให้เป็นไป
ตรงหน้าฉันนั้นยังมีเธอ ยืนสั่นกลัวแม้เพียงบางเบา ด้วยความเงียบงัน อยู่ลำพัง

อา เพื่อนฉัน เมื่อถึงวันแห้งเหี่ยว อารมณ์อย่างไร เรื่องใดที่เธอเฝ้าคิด
จะบอกรักที่มีเช่นไร ด้วยก้านใบที่ดูเงียบเหงา ไม่อาจจะพูดไปได้อย่างคิด 

อา...

ดวงอาทิตย์หน้าร้อนสีทองสาดส่อง ลมพายุฝนเริ่มสงบ ธรรมชาติสร้างมันอยู่ด้วยกัน
จะขับขานร้องเพลงเพื่อเธอ ที่ไม่มีแม้ชื่อตัวเอง พิสูจน์ว่าเธอมีตัวตน เรื่อยมา


Above your hand



ถ้าหากฉันได้รับ พรนั้นเพียงข้อเดียว

คงต้องการจะ เป็นดั่งเช่นดอกไม้ีที่ยังผลิบาน น้อยๆในกำมือของเธอ


เป็นครั้งแรกจากนิทรา ที่ลืมตา มองมาโลกที่สดใส
แม้ว่าจะหลงทาง ไม่มีวันพบเธอ ก็ยังเฝ้ารอ

จะตามหาจนเจอ

เมื่อยามเธอตื่นนอน
จะอยู่ข้างกายของเธอ

มีแค่เพียงสิ่งเดียว ที่ซ่อนไว้จากสายตา
ทุกๆวันยังคงเก็บงำความรู้สึกที่ให้เธอไม่คิดจะบอกให้รู้

ถึงแม้ว่าความสัมพันธ์ที่มีกัน มันไม่ค่อยจะผูกมัด
และวันใดซักวัน ฉันและเธอต้องจาก กันแสนไกล

จะตามหาจนเจอ

จะเรียกชื่อเธอ เรียกซ่ำๆ ให้เธอนั่นได้ยิน
กระทั่งในวัน ที่ฉันสลายไป
สีสันน้อยๆ อยู่ในมือ เธอคู่นั้นเรื่อยมา
และเมื่อวัน ที่ตัวฉันจะกลายเป็นลมบางเบา
ความในใจจะ ไม่มีวันหายไปไม่มีวัน

จะยังเหลือคงอยู่ ที่ตรงนี้เรื่อยไป

เมืื่อยามฉันตื่นนอน
โปรดอยู่ข้างกายฉันหน่อ
แค่เธอผู้เดียว


Ai kotoba



ทุกคืนวัน ทุกเวลา เธอนั้นได้คอยปลอบฉันเรื่อยมา เช็ดน้ำตา เอาใจใส่
ที่เธอฟัง ทุกๆเพลง ที่ฉันได้ลงมือเขียนบรรเลง ฉันซึ้งใจ
ตัวฉันก็ไม่คิดจะลืมเลือนทุกเรื่องนั้นที่เธอให้ฉัน
และคอยขุดฝังความรู้สึกฉันเอาไว้ที่ในส่วนลึก
และเรียงร้อยถ้อยคำเหล่านั้นจากฉัน ขึ้นมาให้เป็นบทเพลง ขอบคุณจริงๆ ที่ทำเพื่อฉัน
และแม้ว่ามัน คือฉันหรือเธอ ใจคิดจะเจอ หรือรักจริงๆ
จะแค่ชอบกัน และแม้ว่าเกลียด จะร้องออกมาเป็นเพลง

ณ ตอนนี้ คือฉันชอบเธอ
ฉันตั้งใจจะบอกชอบเธอ
และฉันมั่นใจจะบอกว่าชอบเธอ
ถ้อยคำจากใจ คนบ้าๆคนนึง
ทุกเรื่องราวที่เธอ
ให้กับฉันตั้งแต่แรกเจอ
และที่ยอมฟังเพลงนี้เมื่อเธอ ร้องไห้เพื่อมัน
ตอนนี้ฉันซึ้งใจจริงๆ

ซักวันนึง ทุกๆเพลง ที่ฉันได้เคยร่วมร้องบรรเลง นั้นจะมีอายุหนึ่งหมื่น
ฉันและเธอ นัดเจอกัน ฉลองเมื่อวันเฝ้าฝันมาเยือน ฉันนั้นรอคอย
ถ้อยคำที่ฉันขอขอบคุณ มันแฝงเอาไว้ที่ในส่วนลึกแห่งห้วงบทเพลง
ที่เขียนขึ้นมาอ้างอิงเรื่องราวชีวิต จะมอบให้เพียงแค่เธอเท่านั้น
และฉันก็ขอความกรุณา ดูแลฉันเรื่อยไป
และแม้ว่ามัน คือฉันหรือเธอ ใจคิดจะเจอ หรือรักจริงๆ
จะแค่ชอบกัน และแม้ว่าเกลียด ยังจะต้องคิดเรื่องใด?

งั้น
“แล้วเมื่อวานทานอาหารอะไร?”
“กำลังคิดเรื่องใด”
“กำลังคิดถึงฉันบ้างไหม สงสัยต้องการจะรู้”
 อยากให้ทุกวันเธอมาคอยบอกกับฉันทุกเรื่องราว

“เธอจะทานอะไร”
“กำลังทำเรื่องใด”
เหมือนว่าจะลืมเลือนทุกเรื่องราวที่มันเป็นเรื่องเธอ

เพราะว่าฉันชอบเธอ
มาคิดอีกทีคงไม่ชอบเธอ
ก็เพราะที่จริง ยิ่งกว่ารักเธอ
ไม่เคยต้องการทำร้ายเธอจริงๆ
และเพราะว่าใจมันชอบเธอ
ฉันจะให้ใจนี้แค่เธอ
จะหัวเราะกันทุกวัน มีเพียงเธอ
พูดออกมา “เพลงนี้ฉันร้องให้เธอฟัง”

เธอคนนี้ที่คล้ายกับฉัน
และตัวฉันที่คล้ายกับเธอ
เราคงคล้ายถึงแม้ว่าต่างกัน
เธอต่างจากฉัน และเรื่องจริงคือเราคล้ายกัน
เฝ้าเอ่ยเรื่อยไปว่าใจนั้นรักเธอ
เรื่องราวแห่งรักงอกงามขึ้นกลางใจ
ทุกอย่าง จากฉัน ให้เธอไม่หมดไป ชั่วนิจนิรันดร ถ้อยคำที่บอกรัก